Oh, stil speelgoed, groot vergeten Wat gebeurde er in de winkelrekken en in oude geheugenladen? Waarom ga je onze huizen niet vullen met illusie zonder gerommel?
Ik herinner me die voddenbaby's die geen gewrichten, kwijlen of huilen hadden, en dat ook niet nodig hadden. Die kinderwagens wiens enige geluidsmechanisme over de grond rolde. Bordspellen zonder batterijen, zonder luidsprekers, zonder microfoons, zonder opnames.
Ik voel dat dit continue, meervoudige en gevarieerde geluid dat naast ons klinkt (hoe meer kinderen er zijn in de vergadering, hoe meer met de nieuw ontwikkelde Santa-pakketten), een teken moet achterlaten buiten de onvermijdelijke piep die overblijft als we We gaan slapen, eindelijk in stilte, alsof we uit de disco komen.
Of erger de onvermijdelijke cantinela die we hebben vastgelegd in de hersenen als we dat liedje, die zin of die melodie van een stuk speelgoed dat de hele dag bij ons is geweest niet kunnen kwijtraken ... "Heel goed, je hebt acegg-ta-do" "Druk op een andere te-cla" "Wil je spelen met -my-goooo? ... Neee! Ik wil slapen! Uit, uit mij, alsjeblieft, ik wil niet over je dromen!
Ik geef de voorkeur aan het lied dat we één keer en duizend keer hebben achtergelaten als we de liedjes hebben gemaakt, als het gelach van de kinderen resoneert in plaats van sirenes, piepjes, robotstemmen en metalige muziek.
Vandaag dat het huis overal overspoeld wordt met geluidssporen, willen we gewoon ... dat de batterijen snel leeg zijn. Je bent mijn grote verlangens, lief stil speelgoed, Ik hoop dat je meer gewaardeerd wordt, je hebt nog steeds veel plezier, entertainment, dromen, magie en ... gemoedsrust te brengen.
