de met respect opleiden We zaaien respect. Ik sprak over een onderwerp waarin ik eerder deze vraag over hoe onvermijdelijk het leven was en over het opvoeden om zich met conflicten te bemoeien. Vooral bij kinderen moeten wij, de volwassenen, kalm zijn en geduldig zijn, want respect aanleren gebeurt door het voorbeeld en niet door bedreigingen of emotionele chantage.
Laten we nadenken over wanneer we worden overwonnen door spanning en heel boos. Het kan voor onszelf op dat moment moeilijk zijn om rustig te spreken. Als het een kind is, met minder ervaring in het omgaan met natuurlijke negatieve emoties, is het probleem tweeledig. Soms staan we echter op redeneren en kalmeren we op die momenten. En dat is een vergissing.
Als je heel boos bent, heb je je tijd nodig om te kalmeren en vooral, je niet veroordeeld of bedreigd te voelen, of je uit te lachen. Wat willen we dat ze met ons doen? Stuur ons naar een andere kamer om te kalmeren en ons af te wijzen en ons te vertellen dat ze niet van ons zullen houden als we onszelf niet beheersen? Waarom niet?
Welnu, voor een kind is het hetzelfde. Ze hebben ons nodig om aan hun zijde te blijven, zonder hen te dwingen te verbaliseren, en vooral, zonder ons boos te maken. Gezien de omstandigheden van rust, na het moment van woede, onze liefde hebben gevoeld, zullen ze bereid zijn om te spreken, maar niet in het midden van de strijd.
Eens vonden we het juiste moment om praten over het conflict Je moet niet alleen goede intenties maken, je moet ook geldige strategieën vinden om een klimaat te creëren waarin toekomstige conflicten kunnen worden vermeden of beheerd voordat ze uit de hand lopen. De verantwoordelijkheid ligt opnieuw bij de volwassenen.
We moeten in staat zijn, alleen of met hulp, om interpreteer de redenen waarom een kind agressief of onjuist gedrag vertoont. Vaak is het een kwestie van fysieke of emotionele vermoeidheid, van opgebouwde spanningen in andere gebieden, van situaties die lang hebben geduurd en die vooral ons vermogen vereisen om kinderen bloot te stellen aan ruimtes en tijden die geen respect hebben voor hun behoeften.
En laten we vooral denken dat wanneer een kind "aandacht wil krijgen", hij dit doet omdat zelfs woede van onze kant hen geeft wat ze het meest nodig hebben, onze aandacht. Laten we ons dus op zijn plaats plaatsen, laten we ons op de grond, op zijn niveau, in zijn hart werpen, en we zullen beter weten wat hen zorgen en ongemakken bezorgt. Volledige, serene en actieve aandacht van onze kant is de beste basis voor positieve communicatie.
Het klimaat van trust Het is eenvoudig. Het kind moet zich, net als wij, vrij voelen om zijn gevoelens en angsten te uiten zonder angst ervoor veroordeeld, belachelijk gemaakt of berispt te worden. We hebben het vaak mis en we moeten een voorbeeld stellen, in staat zijn om vergiffenis te vragen, zodat ze leren om het op natuurlijke wijze te doen, vanuit het hart, zonder externe opleggingen.
Willen we opleggen discipline? Welnu, gebruik nooit ooit geweld, verban vooral de gesel en fysieke straf niet. Geweld is ook agressiviteit, beledigingen, verwijten en bedreigingen. Een kind vertellen dat het slecht is, dat we het niet meer willen, het vergelijken met anderen door het op die manier te vernederen, doet veel meer kwaad dan we kunnen waarnemen. Het ondermijnt zijn zelfrespect, zijn zelfbeeld, de veiligheid die hij nodig heeft waarin we hem resetten en van hem houden. Wij zijn hier om u te begeleiden, om u te begeleiden, om u een voorbeeld van empathie te geven, niet om u bang te maken of te domineren.
Het feit dat gewelddadige reacties uit ons komen, is het resultaat van wat we in de kindertijd met het voorbeeld hebben geleerd en van het ontbreken van meer adequate communicatiemiddelen. Het is echter niet de schuld van onze kinderen, dus het is een deel van ons werk als ouders om onszelf te beperken tot nieuwe niet-gewelddadige hulpmiddelen.
Dit wonderbaarlijke hulpmiddel is empathie. Het gaat om het vermogen om onszelf in de plaats van de ander te stellen en te voelen wat hij voelt, denkt en vreest. Door te begrijpen wat het kind beweegt, kunnen we u helpen en bovendien werkt de magie van het kalmeren van onze woede, omdat als iets kinderen vooral willen, het is dat we ons geliefd en beschermd voelen. Gevoel dat het geweld verdwijnt.
Als we niet in staat zijn om onze emoties te beheersen en woede en woede te laten uitbarsten, leren we kinderen dat dit een geldig gedrag is. Schelden, slaan of schreeuwen, we leren dat dit gebeurt, in plaats van leren hoe negatieve emoties creatief te kanaliseren en dus niet-agressieve alternatieven voor conflicten bieden.
Plakken leren we plakken. Schreeuwen leren we schreeuwen. Chanteren leren we chanteren. We maken plezier van degene die van ons afhankelijk is en leren de zwaksten te verachten. En dat is niet wat we onze kinderen willen leren.
Het kind dat om aandacht, respect en genegenheid vraagt, maar in ruil daarvoor afwijkende opmerkingen en afwijzing ontvangt, zal zich zeer gekwetst, volledig gedesoriënteerd voelen en het verbaast ons helemaal niet om die reacties te internaliseren om ze later te reproduceren. Bovendien kan hun agressiviteit toenemen, tegen geweld en woede tegen ons zonder ons begrip van waarom zoveel woede te wijten is. Aan de andere kant, zoals ons op elk gebied overkomt, zal het kind veel meer meewerkend zijn en meer bereid zijn om een dialoog aan te gaan en afspraken te maken, als hij zich betrokken, gehoord en gerespecteerd voelt.
Samengevat Respect wordt geleerd, niet met plabras, maar met respect.
