Onlangs heeft het Parlement in België een wijziging goedgekeurd van de wet die hulp bij overlijden regelt, en bijgevolg heeft euthanasie bij minderjarigen gedecriminaliseerd; Het is niet het eerste land dat een dergelijke wijziging in zijn wetgeving opneemt, omdat dit ook in Nederland is toegestaan (onder strikte voorwaarden). De Belgen hebben er echter de voorkeur aan gegeven geen minimumleeftijd te bepalen om hierover te kunnen beslissen, maar zijn gebaseerd op de mentale volwassenheid van het kind.
Dit is een niet-controversieel probleem, hoewel de auteurs van de wettekst niet ophouden uit te leggen dat het aan de verantwoordelijke arts is om in elk geval te evalueren (na overleg met een kinderpsychiater) of de minderjarige die wil worden toegelaten de beslissing. De mogelijkheid is beperkt tot minderjarigen die lijden aan een terminale ziekte waardoor ze "onmogelijk te verlichten" krijgen; en de wettelijke vertegenwoordigers van het kind moeten toestemming geven.
Het moet duidelijk zijn dat het project nog moet worden geratificeerd door koning Felipe van BelgiëDe stemming waarna de wet werd gewijzigd, werd voorafgegaan door gevonden standpunten: aan de ene kant lijkt 74 procent van de bevolking (volgens een onderzoek uitgevoerd door "La libre Belgique") ervoor te zorgen dat minderjarigen ook profiteer van deze mogelijkheid; anderzijds waren de tegenstanders van de maatregel van mening dat er was niet voldoende consensus en dat de poging om de wet te wijzigen misschien te haastig was. Bepaalde politieke sectoren en een groot aantal kinderartsen positioneerden zich ertegen.
Een van de vragen van tegenstanders is "Kan een kind jonger dan 10 jaar echt zo'n beslissing nemen door te begrijpen waar hij voor staat?". En ondertussen werd, naast degenen die de wijziging steunden, (onder andere) de moeilijkheid van sommige artsen beweerd om in terminale gevallen beslissingen te nemen zonder de wet te overtreden.
Het is zo'n complexe en pijnlijke kwestie dat het zelfs moeilijk is om zelfs maar bloot te leggen, maar ik breng de positie van de Spaanse Society of Outpatient Pediatrics (SEPEAP) naar voren, een medische entiteit die heeft de behoefte aan debat en ethische reflectie uitgesproken over "Hoe de zorg voor kinderen aan het einde van hun leven zou moeten zijn, en wat hun rol zou moeten zijn bij het nemen van klinische en vitale beslissingen".
Er wordt uitgelegd dat, hoewel de aandacht voor kinderziekten is verbeterd, het aan de ziekte gerelateerde lijden niet is geëlimineerd. Maar zelfs in gevallen zoals sommige soorten kanker of bepaald trauma, komt het feit voor dat patiënten niet te genezen zijn, maar Het betekent niet dat ze niet kunnen profiteren van wat wordt verstaan onder "palliatieve zorg" (In feite is 'verlichten' een van de doelen van de geneeskunde).
“Alle kinderartsen moeten, op een of andere manier, volgens onze training en toewijding betrokken worden bij de zorg voor kinderen die lijden aan chronische, ongeneeslijke ziekten, maar voor wie het bijbehorende lijden (in het bijzonder pijn) we hebben effectieve en veilige middelen in de meeste gevallen ".
Soms, en ondanks de middelen, is het lijden niet beheersbaar, of is de ziekte progressief (of misschien aanwezig verergeringen), met een slechte kwaliteit van leven. Al vele jaren wordt de optie om de therapeutische inspanning te beperken gebruikt (altijd in overleg tussen professionals en familieleden en, indien mogelijk, het kind).
Op dezelfde manier dat palliatieve zorg thuis moet worden verricht, zodat het kind kan integreren in hun sociaal-gezinsomgeving, zou de dood van chronische patiënten thuis moeten voorkomen, worden verzorgd en vergezeld door hun geliefden in de laatste momenten van leven. Kinderartsen moeten gebruik maken van deze optie en al het mogelijke doen zodat de dood van een kind niet optreedt in de kou, technisch en vaak zonder privacy in het ziekenhuis.
Wanneer het conflict ontstaat (leven in onwaardige omstandigheden / verzoek van de patiënt om zijn leven te beëindigen), Alle aspecten moeten worden geanalyseerd door de betrokken partijen en met behulp van professionals met ervaring in de gezondheidszorgethiek.
De bio-ethische commissie van de Spaanse Vereniging voor Kindergeneeskunde stelt dat de groep gezondheidswerkers, kan de lopende dialoog over euthanasie niet negeren; zelfs als ze duidelijk op het leven wedden, en voor de hulp om te sterven zonder pijn, met waardigheid en met de juiste palliatieve zorg.
In België was het debat zuur en ging het gepaard met protesten en ook demonstraties voor. Met weinig training (zo niet nul) in deze zaken, en van buitenaf is het echt moeilijk om deze wetswijziging te analyseren; ik ben het daar echter wel mee eens Dit is een van de onderwerpen die een breed maatschappelijk debat vereist, waarin alle mogelijke standpunten zijn opgenomen, en de noodzaak om hierover na te denken.
