Afgelopen voorjaar kwamen de Andalusische kinderartsen bijeen in een professionele conferentie en onder meer - de zorgwekkende problemen aangepakt verhoogd voorschrijven van antipsychotica aan kinderen, als een 'remedie' voor gedragsstoornissen. In de gelinkte post noemde ik de bekende Amerikaanse neuroloog Baughman, die daar geen enkele twijfel over heeft 'Waar alleen gezond verstand nodig was, zijn de discipline en verantwoordelijkheid van de leraar, psychiatrie en grote farmaceutische bedrijven betrokken'.
Enige tijd geleden, in een bericht over een stoornis die net verscheen in DSM 5 (de DMDD), citeerde ik een Argentijnse psychiater en psychoanalyticus (José Sahovaler) met een specialisatie in pediatrische patiënten: naar zijn mening 'wanneer kinderen gelabeld worden door een driftbui hebben je verliest de vraag over wat er echt met hen gebeurt'(en de deur opent naar het verstrekken van medicijnen die negatieve bijwerkingen kunnen hebben).
Gisteren lazen we nieuws over professor Peter Gøtzsche, professor in de Deense geneeskunde en klinische farmacologie. Het is niet de eerste keer dat een expert waarschuwt voor willekeurig en misbruik van medicijnen in het algemeen; maar deze keer heeft het mijn aandacht getrokken om het ons opnieuw te laten weten het grote aantal Amerikaanse schoolkinderen bij wie ADHD is vastgesteld (11 procent).
Gøtzsche zegt dat de medicijnen die aan hen worden voorgeschreven als amfetamine of cocaïne werken en alleen het gedrag van de klas verbeteren, maar niet hun schoolprestaties, maar ook hersenletsel kunnen veroorzaken. Laat me nu dat nieuws herinneren dat onze metgezellen van Baby's en More in hun tijd lanceerden, verwijzend naar de onthulling door de "uitvinder" van ADHD (Leon Eisenberg) dat het een fictieve ziekte is.
Om eerlijk te zijn, fictief blijven is nog steeds erg in de mode, evenals de behandelingen die zijn voorgeschreven aan de "getroffen", en ik durf niet te zeggen of het bestaat of niet, maar wat als het is bewezen door studies, is dat we worden geconfronteerd met een overdiagnosesituatie
Het is bekend dat de medicatie soms bedoeld is om "ongemak voor volwassenen te verminderen, ongemak dat voortkomt uit het gedrag van kinderen die ongemakkelijk kunnen zijn. Dat gezegd hebbende, het kan moeilijk zijn, dus correcties zijn toegestaan.
Natuurlijk, als iets goeds ons heeft gebracht, is de LOMCE opgericht door de wet van educatieve zorg (educatief is niet gelijk aan farmacologisch) voor kinderen die een speciale behoefte hebben zoals hoge intellectuele vaardigheden, ADHD, specifieke leerproblemen, etc. Het lijdt geen twijfel dat na de bezuinigingen op het onderwijs de uitvoering van deze maatregelen ingewikkeld zal zijn, maar om met de intentieverklaring te beginnen is al belangrijk, wetende welke route veel gezinnen hebben moeten afleggen om een eenvoudige mening te krijgen.
Al deze wirwar van punctuele afspraken waarin velen geen verband zullen zien, dient mij eraan te herinneren huidige kinderen eisen aandacht van hun families die misschien niet hebben, die ook zijn gescheiden van de natuurlijke omgeving (die onder andere dient om overstimulatie te voorkomen), en die soms worden waargenomen met vergrootglas (het is niet zo dat we er een beetje imperfectie in zien) en vervolgens aandacht besteden aan aanbevelingen van experts die hen misschien niet ten goede komen.
Denk je zoals Laura Perales dat we vergeten om onze kinderen te laten leven? Wat is de sleutel bij het aanpakken van al deze aandoeningen? Plaatsen we deze laatste niet als behandelbare ziekten in plaats van wat ze eigenlijk kunnen zijn (educatieve, sociale, familieproblemen ...)?
